สปอยล์ Doom At Your Service ตอนที่ 15

สามเดือนผ่านไป อาการของดงกยองทุเลาลงจนกระทั่งหายเป็นปกติจนหมอแปลกใจ เมื่อใครๆ ถามถึงมยอลมัง เธอก็จะตอบว่าเขาไปในที่แสนไกลและยังไม่กลับมา แม้แต่ซนยอชินก็ไม่ได้อยู่ที่โรงพยาบาลแล้ว ดงกยองคิดว่าทุกสิ่งที่เกิดขึ้นนั้นเป็นเพียงแค่ฝันไป แต่เธอก็ยังคงคิดถึงมยอลมัง

จูอิกพยายาเกลี้ยกล่อมให้นักเขียนเจ้าชายน้อยเซ็นสัญญาร่วมงากับเขา แต่เจ้าชายน้อยอ้างว่าเขาเดบิวต์แล้วและไม่มีเวลาเขียนนิยาย นอกจากทัคดงกยองแล้ว เขาจะไม่ขอร่วมงานกับใครอีก จากนั้นจูอิกจึงโทรหาดงกยองต่อหน้าเจ้าชายน้อย เพื่อให้รู้ว่าเธอร่วมงานกับเขา จูอิกมอบหนังสือสัญญาไว้ให้เจ้าชายน้อยกลับไปคิดดูอีกที

ดงกยองชวนจีนาไปเป็นเพื่อน แต่จีนาปฏิเสธและบอกว่าช่วงนี้ทั้งเธอและจูอิกต่างก็ต้องการเวลา จูอิกหาออฟฟิศใหม่ได้แล้วและตั้งชื่อว่าท็อปเท็นมีเดีย ซึ่งหมายความว่าเขาจะทำสัญญากับนักเขียนที่ติดสิบอันดับแรกเท่านั้น จูอิกแต่งตั้งให้ดงกยองเป็นหัวหน้าทีมซึ่งจะต้องโน้มน้าวให้นักเขียนเหล่านั้นเซ็นสัญญา ดงกยองอยากให้จูอิกเซ็นสัญญากับจีนาด้วย แต่เขาบอกว่าต้องการเวลาอีกสักหน่อย ดงกยองจึงบอกว่าไม่ใช่เรื่องของเวลาแต่เป็นความกล้า

ถึงแม้ดงกยองจะหายดีแล้ว น้าซูจาก็อยากจะให้เธอพักผ่อนต่อไป แต่ดงกยองเบื่อการนั่งๆนอนๆอยู่เฉยๆจึงอยากกลับไปทำงาน ซอนกยองสงสัยเรื่องความสัมพันธ์ระหว่างพี่สาวและมยอลมัง เพราะหน้าจอมือถือยังเป็นรูปของเขา แต่ดงกยองให้เหตุผลว่ามยอลมังไปอเมริกา

ขณะที่จีนากำลังคิดถึงจูอิกอยู่นั้น เขาก็มากรดกริ่งที่หน้าบ้านของเธอและบอกว่าที่เขามาหาเธอก็เพราะใครบางคนบอกว่าสิ่งที่เขาต้องการก็คือความกล้าไม่ใช่เวลา จูอิกอยากเริ่มต้นใหม่จึงขอให้เธอเซ็นสัญญาร่วมงานกับเขา เพราะการไม่เห็นหน้ากันเลยเขาคงทนไม่ได้ ที่ผ่านมาเขายอมรับว่าเป็นคนผิดเอง จีนาบอกว่าเธอไม่สามารถเขียนนิยายโรแมนติกต่อไปได้อีกเพราะคิดว่ามันไม่เหมาะกับเธอ นักเขียนควรจะแต่งเรื่องขึ้นมาใหม่ แต่เธอกลับใช้เรื่องของตัวเอง เขาก็ชวนเธอไปดื่มด้วยกันเพื่อให้เธอทำพลาดกับเขาอีกกี่ครั้งก็ได้ และเขาจะยอมรับไว้เอง แต่จีนาบอกว่าเธอไม่ได้ทำพลาดแต่เป็นความรู้สึกของเธอจริงๆ จูอิกฝากสัญญาไว้ให้จีนาและบอกกับเธอว่าคราวหน้าค่อยเจอกัน ไม่ว่าจะเป็นตอนที่เธออยากเซ็นสัญญาหรือตอนที่เธออยากจูบเขาอีกครั้ง

ดงกยองฝันว่ามยอลมังกลับมาหาเธอ เธอสวมกอดเขาและบอกว่าคิดถึงเหลือเกิน เมื่อตื่นขึ้นมาจึงรู้ว่าฝันไป เธอทำเครื่องหมายบนปฏิทินทุกวันและบอกกับน้าซูจาว่ามันเป็นวันดีๆ ดงกยองไปพบเพื่อนร่วมงานเก่าและเพิ่งรู้ว่าคิมดาอินคือนักเขียนชื่อดัง “เซี่ยงไฮ้พัค” และกำลังคบกับพัคจองมินเพื่อนร่วมงานของเธอ

ดงกยองโน้มน้าวจีนาให้เขียนนิยายต่อให้จบและเซ็นสัญญากับชาจูอิกได้สำเร็จ ดงกยองบอกจีนาว่าเธอกำลังรักษาสุขภาพให้ดี เมื่อมยอลมังกลับมาจะได้ไม่บ่นเธออีก เพราะเขาอยากให้เธอมีความสุขไปตลอดชีวิต

ดงกยองซื้อดอกกุหลาบให้ตัวเองและมโนว่ามยอลมังมอบให้ เธอนำมาใส่แจกันแทนดอกไม้ขอแต่งงานของมยอลมังที่เหี่ยวเฉาลงไป

อีฮยอนกยูเห็นความสามารถของซอนกยอง จึงคิดจะเปิดร้านกาแฟสาขาสองให้กับเขา ซอนกยองเพิ่งบอกฮยอนกยูว่าเธอรู้จักกับพี่จีนาสิบกว่าปีแล้วเพราะเป็นเพื่อนกับพี่สาวของเขา ต่อมาฮยอนกยูชวนจูอิกเล่นเกมเบสบอลและเป็นฝ่ายชนะ จูอิกจึงคิดว่าฮยอนกยูอยากได้รถตามที่เคยเดิมพันกันไว้ครั้งก่อน แต่ฮยอนกยูบอกว่าให้ลืมเรื่องเดิมพันเก่าเพราะเขาจะเริ่มต้นใหม่ทั้งหมดโดยไม่ต้องมีใครยอมใครอีกและหวังว่าสักวันจะเป็นไปได้ จูอิกรู้ดีว่าหมายถึงจีนา เขาจึงบอกว่าให้ไม่ได้

ดงกยองเริ่มเขียนนิยายเรื่องราวของตัวเองกับมยอลมังตั้งแต่เริ่มพบกัน เจ้าชายน้อยยอมเซ็นสัญญาของจูอิกและถามดงกยองถึงตอนจบของนิยายเรื่องนี้ เพราะเขาอยากให้จบแบบแฮปปี้เอ็นดิ้ง

ดงกยองชวนทุกคนมากินข้าวร่วมกัน ซึ่งพวกเขาต่างก็คิดถึงมยอลมัง หลังจากนั้นเธอก็ไปที่บ้านของเขาและนำรูปคู่ไปวางไว้บนโต๊ะรับแขก เธอส่งข้อความบอกเขาว่าทุกคนคิดถึงเขา แต่โทรศัพท์ของมยอลมังอยู่บนโซฟาที่เธอนั่ง เธอจึงเห็นข้อความแรกที่มยอลมังเขียนค้างไว้ว่าเขาเชื่อว่าเธอกำลังมีความสุข ดงกยองไปนอนบนเตียงและเห็นภาพมยอลมังนอนยิ้มอยู่ข้างๆเธอ

ดงกยองพบกับซนยอชินที่ป้ายรถเมล์ขณะที่ฝนตก ยอชินบอกว่าเธอได้รับการผ่าตัดหัวใจมนุษย์และดีใจที่เห็นดงกยองมีความสุขดี ดงกยองมอบร่มให้ยอชินก่อนที่เธอจะเดินจากไป

ยอชินไปหามยอลมังที่สวนดอกไม้ ยอชินบอกว่ามยอลมังว่า เขาคือผีเสื้อสำหรับดอกไม้ในสวนของเธอ ดอกไม้ในกระถางของเธอเติบโตมาอย่างดีเพราะผีเสื้อที่ตายแล้วกลายเป็นปุ๋ย มยอลมังทำให้ดอกไม้เบ่งบาน และตอนนี้มยองมังก็คือดอกไม้ดอกนี้ไม่ใช่ผีเสื้ออีกต่อไปแต่คือดอกไม้ดอกแรกที่เธอสร้างขึ้นเป็นมนุษย์คนนึง เธอขอโทษมยอลมังและบอกให้เขาไปหาดงกยองที่รออยู่ มยอลมังบอกว่าเขาไม่โกรธเกลียดยอชิน เขาดีใจที่จะได้กลับไปหาดงกยองอีก ยอชินดีใจที่ได้เห็นรอยยิ้มของมยอลมัง และบอกลาเขา และอวยพรให้เขามีความสุข พร้อมกับร่มเอาที่ดงกยองให้เธอมอบให้มยอลมังพร้อมทั้งบอกว่าสุขสันต์วันเกิด..

ทุกๆ วันดงกยองใช้ชีวิตของเธอไปตามปกติ จนกระทั่งวันหนึ่งบนรถเมล์ที่เบรกกะทันหัน เธออยากให้มยอลมังคว้ามือของเธอไว้เหมือนเมื่อก่อน ทันใดนั้นดงกยองต้องแปลกใจเมื่อคนที่คว้าเธอนั้นคือมยอลมังที่ถือร่มของเธออยู่ในมือ เขากุมมือเธอไว้แน่นและพูดว่าเขาคือที่วางมือของเธอ