สปอยล์ Her Private Life ตอนที่ 14

หลังจากที่ได้เจอกับคุณแม่และบอกแม่ว่าเขาคือ "ฮอยุนแจ" ไรอันยังจมอยู่กับความทุกข์ ความเสียใจ เขารู้ว่าด็อกมีต้องรออยู่และไม่ยอมนอนเพราะเป็นห่วงเขาแน่ๆ ไรอันจึงโทรหาด็อกมีและบอกให้ด็อกมีนอนได้แล้วไม่ต้องเป็นห่วงเขาและวางสายไป ด็อกมีเป็นห่วงมากและตามมาหาไรอันที่แกลเลอรีและทันทีที่เห็นไรอัน ด็อกมีก็เข้าไปตีไรอันและต่อว่าไรอันที่ทำให้เธอเป็นห่วงขนาดนี้ ไรอันเล่าให้ด็อกมีฟังว่า พ่อแม่ที่รับเขาไปเลี้ยง พวกท่านใจดีมากและเลี้ยงดูเขามาอย่างดีตั้งแต่วันที่พวกท่านรับเขาไปอุปถัมภ์ พวกท่านจะบอกกับเขาเสมอว่าแม่ที่ให้กำเนิดรักเขาแต่เพราะสถานการณ์บีบบังคับ พวกท่านจึงเลี้ยงดูเขาต่อ และบอกว่าเขาไม่ได้ถูกทอดทิ้งแต่ที่แม่ทำแบบนี้เพราะท่านปกป้องเขา แต่ทว่าวันนี้วันที่เขาได้เจอกับแม่แท้ๆ ท่านกลับพูดขอโทษ มันทำให้เขาไม่ได้รู้สึกว่านั่นคือการปกป้อง แต่กลับรู้สึกว่าตัวเองถูกทิ้งอีกรอบ ด็อกมีบอกกับไรอันเพราะท่านรู้สึกผิดและอยากขอโทษเขามาตลอด คำพูดแรกจึงอยากขอโทษไรอัน ด็อกมีปลอบใจไรอันและบอกให้ไรอันนอนพักสักหน่อย

ไรอันหลับบนตักด็อกมีจนถึงตอนเช้าที่โซฟาในแกลเลอรี ในขณะที่พนักงานคนอื่นๆ มาทำงานที่แกลเลอรีและเห็นทั้งคู่ยังหลับอยู่บนโซฟาด้วยกัน ฮโยจินเรียกด็อกมี และเมื่อทั้งคู่เห็นจึงตกใจแตกตื่นแยกย้ายรีบเดินหนีจากตรงนั้นไปทันที

ชีอันมาหาไรอัน เขาบอกความรู้สึกที่มีต่อไรอัน ว่าการที่เขากับไรอันได้เจอกันมันเหมือนพรหมลิขิต การที่ชอบภาพของอีซลเหมือนกัน การได้เจอและรู้จักกัน ชีอันบอกกับไรอันว่าเขาจะให้เบอร์โทรคุณแม่ไว้กับไรอัน และขอร้องไรอันว่าไม่ว่าจะเป็นคำแก้ตัวหรือว่าคำขอบโทษ ก็ขอให้แม่ได้อธิบายแค่ครั้งเดียวก็พอ

ด็อกมียังคงตามหาภาพที่เหลือและในที่สุดก็ตามหาได้อีก 2 ภาพและเหลืออีกเพียงภาพเดียวเท่านั้น

ไรอันยอมเจอกับคุณแม่อีกครั้ง เขาโทรหาแม่และขอเจอแม่ คุณแม่ไปหาไรอันที่ห้อง คุณแม่บอกคิดถึงยุนแจ ไรอันบอกว่าเขาจำอะไรตอนเป็นฮอยุนแจไม่ได้เลย จำได้แค่เพียงแผ่นหลังของคุณแม่ตอนที่กำลังวาดรูปอยู่ เขาถามคุณแม่ว่าทิ้งเขาทำไม คุณแม่จึงบอกว่าคุณแม่ไม่ได้ทิ้งเขา ความจริงแล้วในวันนั้น..

ในวันที่คุณแม่ไม่มีเงินแม้กระทั่งซื้อข้าวให้ยุนแจกิน ไม่มีเงินพายุนแจไปเที่ยวสวนสนุกที่ยุนแจอยากไป และเพราะมีคนมาขอซื้อภาพของคุณแม่ คุณแม่จึงให้ยุนแจรออยู่ที่สนามเด็กเล่นเพื่อรอและสัญญาว่าจะรีบกลับมา และไม่รู้ว่านั่นจะเป็นครั้งสุดท้ายที่ได้เจอกับยุนแจ คุณแม่ถูกรถชนจึงทำให้ต้องพลัดพรากจากยุนแจลูกชายที่เธอรักมาก คุณแม่ตามหายุนแจจนทั่วและไม่เคยคิดจะทอดทิ้งยุนแจ คุณแม่ขอโทษที่ทิ้งเขาไว้ ขอโทษที่เกิดอุบัติเหตุจนทำให้ต้องพลัดพรากจากเขา คุณแม่เองก็จมอยู่กับความเศร้าความทุกข์มาตลอดชีวิต และไม่ว่าตอนนี้ยุนแจจะโกรธและเกลียดแม่ก็ไม่เป็นไร แม่จะคอยมองยุนแจอยู่ไกลๆ หลังจากที่ได้ฟังเรื่องราวทั้งหมด ไรอันเองก็ยากที่จะเข้าใจและเชื่อในสิ่งที่คุณแม่บอก ภาพที่เขาจำกับสิ่งที่คุณแม่เล่ามันต่างกัน ไรอันยังคงสับสนและไม่รู้ว่าตัวเองจะทำอย่างไรต่อไป

ชีอันบอกกับคุณแม่ว่าให้เอารูปภาพทั้งหมดให้ไรอันดู เพราะนั่นจะทำให้จะทำให้ไรอันเข้าใจทุกอย่าง ชีอันจึงโทรหาด็อกมีและขอร้องให้ด็อกมีช่วยพาไรอันมาเจอกันเพื่อจะไปดูรูปสุดท้ายด้วยกัน

ด็อกมีโทรหาไรอันและบอกว่าให้มาเจอเจ้าของภาพสุดท้ายของอีซลด้วยกัน และเมื่อไปถึงก็ได้เจอชีอันที่รออยู่กับคุณแม่ ชีอันจึงบอกไรอันว่าเขาเป็นคนขอร้องด็อกมีเอง คุณแม่บอกกับไรอันตามตรงว่าถ้าเขาลำบากใจถ้าจะกลับก็ไม่เป็นไร ด็อกมีจึงบอกกับไรอันว่าถ้า ฮอยุนแจ ลำบากใจก็ให้ไปดูรูปสุดท้ายด้วยกันในฐานะผอ.ไรอัน ผอ.ของแกลเลอรีแชอุม และเมื่อเห็นรูปสุดท้าย คุณแม่บอกกับทุกคนว่า คุณแม่ตัดสินใจเก็บรูปนี้ไว้ที่โบสถ์นี้ และอธิษฐานว่าโปรดปกป้องเด็กคนนี้ด้วย และรูปสุดท้ายนั้นเป็นรูปฟองสบู่และมีฮอยุนแจตอนเด็กอยู่ในรูปที่กำลังเล่นฟองสบู่อย่างมีความสุข

และเมื่อไรอันเห็นรูปนั้น ความทรงจำที่ของเขาก็กลับมาและจำทุกอย่างได้ทั้งหมด ไรอันจำได้แล้วว่าตอนนั้นเขากับแม่กำลังยิ้มและมีความสุขด้วยกัน เขาที่เป็นฮอยุนแจในตอนนั้น ทุกอย่างมันคลี่คลาย ไรอันกับคุณแม่เข้าใจกันได้ในที่สุด ไรอันรู้แล้วว่าแม่รักและอยากปกป้องเขามากขนาดไหน


ด็อกมีขอให้ไรอันวาดรูปให้เธอเป็นของขวัญวันเกิด ไรอันบอกกับด็อกมีว่าเขาทำไม่ได้ ด็อกมีนั่งเป็นแบบให้ไรอันโดยให้ไรอันวาดตามโครงหน้าของด็อกมีก็พอ ด็อกมีให้กำลังใจไรอัน และในที่สุดไรอันก็ยอมหยิบดินสอขึ้นมาวาด และทันทีที่ไรอันวาดเสร็จและวางดินสอลง ด็อกมีจึงชมว่าสวยมากและเรียกไรอันว่าอาจารย์ไรอัน โกลด์ ไรอันเข้าไปกอดด็อกมี และบอกว่าเขารักด็อกมี เช่นเดียวกับด็อกมีที่บอกว่าเธอก็รักไรอันเช่นกัน ทั้งคู่จูบกันช้าๆเนิ่นนาน...