สปอยล์ Hometown Cha-Cha-Cha ตอนที่ 2
หัวหน้าฮงพาฮเยจินดูทำเลที่ตั้งสำหรับเปิดคลินิกจนกระทั่งถูกใจและรับตกแต่งภายในตามที่เธอต้องการ ต่อมาฮเยจินรู้ว่าตึกนั้นเป็นของฮวาจองเจ้าของร้านปลาดิบ จึงคิดว่าหัวหน้าฮงและฮวาจองกำลังรวมหัวกันต้มตุ๋นเธอ แต่ฮวาจองบอกว่าเธอเป็นผู้นำชุมชนที่มีตัวตนชัดเจนและกินเงินเดือนจากภาษีของประชาชนจึงไม่อาจต้มตุ๋นใครได้ หัวหน้าฮงได้ค่านายหน้าทั้งจากฮวาจองและฮเยจินรวมทั้งค่าตกแต่งซึ่งเขาคิดตามค่าแรงขั้นต่ำเป็นรายชั่วโมง
ชาวบ้านต่างก็อยากรู้อยากเห็นเมื่อรู้ว่าฮเยจินคือหมอฟันคนใหม่ที่กำลังย้ายของเข้าบ้านของผู้นำชุมชนที่เธอทำสัญญาเช่าไว้ ฮวาจองแนะนำให้พวกเขารู้จักกันและชวนฮเยจินไปร่วมงานผู้สูงวัยเพื่อเป็นการโฆษณาคลินิกของเธอด้วย หัวหน้าฮงแวะไปตรวจสอบความเรียบร้อและบอกรหัสผ่านประตูซึ่งเป็นวันเกิดของเขา ฮเยจินจึงรู้ว่าเขาอายุ35และแก่กว่าเธอหนึ่งปี
คุณยายกัมรีและเพื่อนผู้สูงวัยต่างก็ตกใจเมื่อเห็นฮเยจินใส่กางเกงรัดรูปและเสื้อเอวลอยวิ่งออกกำลังกายในตอนเช้า จึงเล่าให้หัวหน้าฮงฟัง ซึ่งเขาบอกว่าเป็นชุดที่คนสมัยนี้ใส่กันถมไป ฮเยจินเห็นรูปคู่ของชายชรากับเด็กชายคนหนึ่งที่ร้านถ่ายรูป ซึ่งเธอมองแล้วบอกกับตัวเองว่าเด็กคนนี้มีท่าทางดื้อไม่น้อยทีเดียวโดยที่เธอจำไม่ได้ว่าเด็กคนนั้นคือฮงดูชิก
ฮเยจินไปร่วมงานผู้สูงวัยโดยที่หัวหน้าฮงอาสาไปถ่ายรูปในงานให้ฟรี ฮเยจินห้ามไม่ให้เขาถ่ายรูปเธอ แต่หัวหน้าฮงก็แอบถ่าย แม้จะบอกเธอก่อนหน้านั้นว่าเขาเป็นคนเลือกสิ่งที่จะถ่ายก็ตาม ฮเยจินได้รู้จักผู้คนมากขึ้น แต่การปรับตัวของเธอยังไม่สู้ดีนักเพราะเคยชินกับการใช้ชีวิตหรูหราที่โซล ฮเยจินเข้าไปรับสายของมีซอนในห้องเครื่องเสียงซึ่งเธอไม่รู้ว่าไมโครโฟนเปิดไว้ ทำให้ทุกคนในงานได้ยินสิ่งที่เธอกำลังวิจารณ์คนที่นี่ให้เพื่อนฟังทั้งๆ ที่ทุกคนพยายามเป็นมิตรกับเธอ
หัวหน้าฮงเตือนฮเยจินว่าไม่ควรเอาเรื่องของคนอื่นมาวิจารณ์ เพราะชีวิตคนมันไม่เท่าเทียมกัน บางคนมีชีวิตเหมือนถนนลูกรังที่ขรุขระที่วิ่งแทบตายแต่สุดท้ายก็ต้องเจอกับหน้าผาที่สูงชัน มีซอนมีปัญหากับแฟนและนั่งแท็กซี่มาหาฮเยจินในคืนนั้น เธอตัดสินใจที่จะทำงานเป็นผู้ช่วยฮเยจินที่คลินิกแห่งนี้
แม้จะเปิดคลินิกอย่างเป็นทางการแล้ว แต่ฮเยจินก็ไม่มีคนไข้แม้แต่คนเดียว ขณะที่เธอวิ่งออกกำลังกายในตอนค่ำ หัวหน้าฮงเตือนว่าเธอควรเปลี่ยนชุดให้รัดกุมกว่านี้เพราะที่นี่มีแต่คนเฒ่าคนแก่หัวโบราณ และหากชาวบ้านที่นี่ยังเฉยชาต่อเธอและนินทาเธอบ้าง ก็ไม่ใช่เรื่องแปลกและขอให้ถือว่าหายกัน และต่อจากนี้ก็ขอให้ทำดีต่อกันเข้าไว้ ฮเยจินซื้อต๊อกไปแจกทุกคนเพื่อเป็นการขอโทษในสิ่งที่เธอทำ
หนูน้อยชเวโบราฝากฮเยจินให้ช่วยเลี้ยงเม่นของเธอ ฮเยจินจำใจยอมรับไว้เพื่อลบคำสบประมาทที่แม่โบราบอกว่าเธอเป็นคนแล้งน้ำใจ หัวหน้าฮงเป็นห่วงความรู้สึกของโอชุนแจเจ้าของร้านคาเฟ่ที่ถูกฮเยจินวิจรารณ์อย่างหนัก โดยปกติเขามักร้องเพลงในอัลบั้มของตัวเองให้ลูกค้าในร้านฟังใน แต่วันนี้เขาเงียบขรึมไปและปิดร้านเร็วโดยอ้างว่าไม่สบาย หัวหน้าฮงช่วยเก็บขยะในร้านไปทิ้งและเห็นอัลบั้มเพลงที่โอชุนแจโยนทิ้ง
หัวหน้าฮงหาวิธีช่วยฮเยจินโดยการพาเธอไปร่วมประชุมหมู่บ้านเพื่อเป็นการขอโทษทุกคน เขานำขนมและเครื่องดื่มมาแจกโดยบอกว่าเป็นความตั้งใจของฮเยจิน ในที่ประชุมตกลงกันว่าวันรุ่งขึ้นทุกคนจะช่วยกันทำความสะอาดและเก็บขยะในหมู่บ้าน
เช้าวันต่อมาฮเยจินนอนตื่นสายและไม่ยอมออกไปทำความสะอาดจนกระทั่งหัวหน้าฮงมาตาม ทำให้สถานการณ์ระหว่างฮเยจินและคนในหมู่บ้านเริ่มดีขึ้น ฮเยจินและมีซอนดีใจเมื่อชเวอึนชอลคือคนไข้รายแรกของคลินิก และหลังจากนั้นเธอก็เริ่มมีคนไข้เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ
ชเวอึนชอลบอกหัวหน้าคังว่าฮเยจินฝีมือดีและคิดราคาสมเหตุสมผล โอชุนแจทั้งดีใจและแปลกใจที่หัวหน้าฮงนำเทปคาสเซตเก่าที่เขาโยนทิ้งแล้ว มาดัดแปลงเป็นไฟล์รวมอัลบั้มให้เขา แต่ชุนแจบอกว่าเขาจะเลิกจดจ่ออยู่กับอดีตเหมือนอย่างที่ฮเยจินเคยวิจารณ์เขาไว้ และตั้งใจจะบริหารคาเฟ่ของเขาให้ดีเพื่อโอจูรีลูกสาวคนเดียวของเขา
ฮเยจินไปหาโอชุนแจและขอโทษเขาด้วยความจริงใจ นอกจากนั้นเธอยังบอกว่าได้ฟังเพลงของเขาแล้วจากแผ่นซีดีที่เขาเคยมอบให้ ทำให้โอชุนแจดีใจมากและตั้งใจจะเลิกสูบบุหรี่เพื่อจะเป็นนักร้องที่ดีอีกครั้ง
ฮเยจินไปหาหัวหน้าฮงที่กำลังตกปลาอยู่บนโขดหินเพื่อบอกบางสิ่ง แต่เพราะเขาไม่ได้ยินสิ่งที่เธอพูด จึงยื่นมือเพื่อช่วยให้เธอเดินขึ้นไป ฮเยจินรู้สึกหวั่นไหวและเดินสะดุด เมื่อหัวหน้าคังประคองเธอ ทั้งคู่จึงสบตากัน
รูปครอบครัวของฮเยจินในวัยเด็ก เป็นรูปที่คุณปู่ของหัวหน้าฮงถ่ายไว้ให้ตามคำขอร้องของพ่อเธอ หลังจากที่คุณปู่และฮงดูชิกกลับจากตกปลาในตอนนั้น ดูชิกมองฮเยจินจนเหลียวหลัง จากนั้นคุณปู่จึงชวนหลานไปถ่ายรูปครอบครัวด้วยกัน และรูปนั้นยังคงโชว์อยู่ที่หน้าร้านถ่ายรูปจนถึงทุกวันนี้
