สปอยล์ Today’s Webtoon ตอนที่ 2

หัวหน้าจางมันชอลสั่งลูกทีมให้โพสต์ประกาศงดการอัปโหลดเว็บตูนของนักเขียนแบคเป็นเวลาชั่วคราว ซอกจีฮยองและมาอึนรีบไปหานักเขียนแบคที่บ้านในคืนนั้นแต่เขาไม่ยอมให้พบ มาอึนโทษตัวเองที่แนะนำนักเขียนแบคให้อ่านคอมเมนต์ แต่จีฮยอกบอกว่ายังไม่รู้สาเหตุที่แท้จริง

พวกเขารออยู่ที่หน้าบ้านจนกระทั่งเช้าและได้พบกับอิมดงฮีที่เล่าความจริงว่าสาเหตุทั้งหมดมาจากคยองชิกที่เพิ่งลาออกและบอกนักเขียนแบคเรื่องคอมเมนต์แย่ๆ ในกระทู้ คนสนิทของนักเขียนแบคไปที่นีออนและบอกกับทีมงานว่านักเขียนแบคเสียใจและไม่เข้าใจคำศัพท์บางคำที่คนเขียนด่าเขาในคอมเมนต์เพราะเขาไม่เคยใช้อินเตอร์เน็ต ในขณะที่นักเขียนแบคคิดว่าตนเองคงถึงเวลาเกษียณแล้วจริงๆ และโทษตัวเองว่าวาดรูปออกมาแย่กว่าเดิม แต่สิ่งที่น่าเสียใจคือคนอ่านตูนไม่เข้าใจในสิ่งที่เขากำลังสื่อสารลงไปในภาพวาดเหล่านั้น ทุกคนในทีมยังคงรอคอยและให้เวลากับนักเขียนแบคเพราะหวังว่าเขาจะเปลี่ยนใจกลับมาร่วมงาน

กูจุนยองไปพบกับนักเขียนปอมม์ตามคำสั่งของพีดีควอน เขาคิดว่าเป็นการประชุมเรื่องงาน แต่เธอขอให้เขาช่วยดูดส้วมและเปลี่ยนหลอดไฟที่กระพริบไม่หยุดจนทำให้เธอไม่มีสมาธิทำงานและอาจส่งไม่ทันเดดไลน์ จุนยองไม่ค่อยพอใจนักที่เธอใช้อำนาจในฐานะนักเขียน

สารคดีรูปปั้นเดวิดของจิตรกรไมเคิลแองเจโลที่แม่ของมาอึนกำลังดูอยู่นั้น ได้อธิบายถึงการดูรูปปั้นในแต่ละมุมมองซึ่งจะเห็นสัดส่วนที่แตกต่างกันออกไป ทำให้มาอึนคิดอะไรได้บางอย่าง เธอจึงชวนซอกจีฮยองไปหานักเขียนแบคทันที มาอึนบอกกับนักเขียนแบคว่างานของเขาไม่ได้มีอะไรผิดพลาด แต่เพราะวัยและสรีร่างกายของเขาที่เสื่อมถอยลงจนทำให้หลังค่อม จึงทำให้สายตาที่มององศาของลายเส้นขณะที่วาดนั้นต่างจากเดิม วิธีแก้ปัญหาก็คือการปรับองศาของกระดานวาดรูป นักเขียนแบคมีกำลังใจที่จะกลับมาวาดรูปอีกครั้งโดยมีพวกลูกศิษย์เก่าๆ พร้อมที่จะช่วยงาน และ ”ฝันของมังกร” ก็ได้อัปโหลดตามปกติเหมือนเดิมซึ่งมีแต่คอมเมนต์ดีๆ และส่งกำลังใจให้นักเขียนแบค

หัวหน้าจางมันชอลชื่นชมการแก้ปัญหาของมาอึนจนทำให้นักเขียนแบคกลับมา เขาไม่ผิดหวังที่เรียกเธอมาทำงานและขอให้อยู่ที่นี่ไปนานๆ แต่กูจุนยองได้ข่าวจากรุ่นพี่ว่าปีหน้าทีมบริการเว็บตูนอาจจะโดนยุบและไปรวมกับทีมอื่นซึ่งมีพนักงานเดิมของนีออนเป็นคนดูแล

ในเย็นวันนั้นทุกคนไปดื่มฉลองด้วยกัน กูจุนยองที่ตั้งใจว่าไม่ดื่มแต่ก็เผลอหยิบแก้วผิดและฟุบสลบคาโต๊ะไปทันที ส่วนมาอึนก็เพลิดเพลินกับการดื่มฉลอง มาอึนอาสาพาจุนยองกลับเองพร้อมทั้งแบกเขาเดินขึ้นแท็กซี่ด้วยตนเอง มาอึนพาจุนยองมานอนพักที่บ้านของเธอ แต่ทว่าพ่อของมาอึนกลับมาบ้านและพบจุนยองที่กำลังสงสัยตัวเองว่าอยู่ที่ไหน แม่ของมาอึนไม่อาจบอกพ่อได้ว่าจุนยองเป็นเพื่อนร่วมงานของมาอึน เพราะเธอขอให้เก็บเรื่องงานเป็นความลับไปก่อน มาอึนรีบวิ่งออกจากบ้านเพื่อไปทำงานโดยที่พ่อไม่เห็น


มาอึนขอโทษจุนยองกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อเช้าและบอกว่าคนที่กระชากคอเสื้อของเขาก็คือพ่อของเธอเอง หลังจากเสร็จงานแจกลายเซ็นของนักเขียนชิน มาอึนและจุนยองช่วยกันเก็บของกลับสตูดิโอ เมื่อมาอึนเห็นจุนยองเหนื่อยเกินไป เธอจึงช่วยเขาถือของทำให้พวกเขาใกล้ชิดกัน ระหว่างทางกลับบ้านด้วยกัน จุนยองมองมาอึนด้วยสายตาที่อ่อนโยนแต่เธอคิดว่าเขากำลังมองใบหูของเธอที่ต่างจากคนอื่นเพราะถูกกดทับขณะฝึกซ้อมยูโดจนทำให้เส้นเลือดฝอยแตกและบวม จุนยองยอมรับว่าตนเองเป็นคนมองโลกในแง่ร้ายและคิดว่าตัวเองกำลังเสียเวลาเปล่ากับทีมเว็บตูน เพราะเขาเรียนจบมาพร้อมกับเกียรติบัตรหลายใบและไม่รู้ว่าการทำเต็มที่หรือสู้ต่อไป มันจะสิ้นสุดลงตรงไหน มาอึนจึงบอกว่าเธอทำเต็มที่ในทุกเรื่องมาโดยตลอดเพราะต้องการให้คนที่ให้กำลังใจเธอได้มีความสุข เธอให้กำลังใจจุนยองว่าสักวันหนึ่งเกียรติบัตรที่เขาได้มานั้น จะต้องเปล่งประกาย

จุนยองระงับความโกรธและอับอายเมื่อพีดีควอนพูดต่อหน้าทุกคนถึงเรื่องที่เขาไปดูดดส้วมที่บ้านนักเขียนปอมม์ มาอึนเป็นห่วงความรู้สึกของเขาจึงอยากจะปลอบใจแต่บังเอิญได้ยินเขากำลังคุยโทรศัพท์เรื่องขอย้ายแผนกหรือไม่ก็ลาออกจากทีมนี้ เธอพยายามโน้มน้าวโดยบอกเขาให้อดทนและนึกถึงความทุ่มเทกว่าจะได้งานนี้ จุนยองจึงบอกให้เธอเลิกพยายามได้แล้วเพราะสิ้นปีนี้ทีมเว็บตูนจะถูกยุบและทุกคนก็จะโดนไล่ออกรวมทั้งหัวหน้าจางมันชอลด้วยเพราะผลงานต่ำมาก ฉะนั้นความพยายามของเธอและความหวังที่จะได้เป็นพนักงานประจำจึงสูญเปล่า