สปอยล์ train ตอนที่ 1

ย้อนไป 12 ปีก่อน (8 เม.ย. 2008)
ซอแจยอลพ่อของโดวอน(ยุนชียุน)
และ ฮันคยูแทพ่อของ ซอคยอง(คยองซูจิน)เสียชีวิตวันเดียวกัน

ซอคยองพบศพของพ่อในเวลา 21.35 น.
และผลชันสูตรศพพบว่าเขาเสียชีวิตโดยถูกฆาตกรใช้สายสร้อยรัดคอและตีหัวซ้ำ
ทางตำรวจได้รอยนิ้วมือจากคนที่เกิดเหตุได้รอยนิ้วมือ ของซอแจยอลซึ่งเขาเป็นช่างซ่อมหม้อน้ำที่มาเมื่อเช้า จึงจะเรียกเขามาสอบพยานแต่ทว่า ซอแจยอลเสียชีวิตไปแล้ว

ในข้าวของของซอแจยอล พ่อโดวอน โดวอนเจอสร้อยซึ่งเหมือนกับภาพข่าวการฆาตกรรมพ่อของซอคยอง โดวอนตกใจมากที่เห็นสร้อยดังกล่าว..

ผ่านไป 12 ปีจากเหตุการณ์นั้น ปัจจุบัน 2020


โดวอนเป็นตำรวจ และ ซอคยองเป็นอัยการ

ตำรวจพบชิ้นส่วนกระดูกมนุษย์ที่สถานีรถไฟมูคยอง ซึ่งเป็นสถานีร้างมาห้าปีแล้ว แต่ที่น่าแปลกคือตำรวจพบศพแมวที่เพิ่งถูกรถไฟชนตาย คนร้ายนำศพยัดใส่กระเป๋าและนำมาทิ้งที่รางรถไฟ ขณะที่โดวอนสำรวจพื้นที่อยู่นั้น เขาเหลือบไปเห็นเปลือกลูกอมหล่นอยู่ จึงสั่งลูกน้องให้สืบตามร้านค้าและได้ภาพจากกล้องวงจรปิด


ทางนิติเวชยืนยันว่ากระดูกที่พบเป็นผู้หญิงทั้งสี่รายซึ่งเสียชีวิตมาประมาณปีที่แล้ว โดยทุกรายจะโดนทุบที่กะโหลกศีรษะ ซอคยองจึงให้เจ้าหน้าที่นิติเวชดูคดีของพ่อเธอ ซึ่งเสียชีวิตด้วยสาเหตุคล้ายๆกัน เธอจึงคิดว่าน่าจะเป็นฆาตกรคนเดียวกัน

โดวอนมาหาซอคยองที่บ้านในวันเกิดของเธอ เพื่อขอที่อยู่ของอีซองอุค ซึ่งเป็นลูกชายของแม่เลี้ยงเธอ เพราะสงสัยว่าอีซองอุกคือชายคนเดียวกับคนในภาพจากกล้องวงจรปิด จึงอยากตามหาเขาในฐานะพยาน ซอคยองต่อว่าโดวอนที่ไม่กลับมาสามปี แล้วจู่ๆ ก็มาเพื่อขอที่อยู่ของอีซองอุคเท่านั้น เขาให้เหตุผลแค่ว่า ที่ต้องหนีไปก็เพราะเธอบอกรักเขานั่นเอง

นิติเวชโทรแจ้งโดวอนว่าพบลายนิ้วมือบนกระเป๋าที่ฆาตกรใช้ใส่ศพ แต่ว่าไม่ชัดเจนและยังไม่สามารถระบุตัวตนได้ จึงอยากได้ตัวผู้ต้องสงสัยเพื่อเปรียบเทียบลายนิ้วมือ

คืนนี้อีซองอุคออกไปที่รางรถไฟซึ่งเป็นพื้นที่ห้ามเข้า ขณะกลบดินฝังศพแมว เขาได้แต่พูดซ้ำๆว่า” อันตราย กระจก ไฟจราจร หยุด”

เมื่อเจ้าหน้าที่มาพบจึงนำตัวเขากลับไปส่งที่บ้านซึ่งเป็นร้านตัดผมเล็กๆ เขาเป็นผู้ป่วยทางสมองและคุยไม่รู้เรื่อง แม่ของเขาซึ่งติดเหล้าได้แต่โวยวายใส่ตำรวจ โดวอนยืนมองเหตุการณ์อยู่ห่างๆจนกระทั่งเจ้าหน้าที่กลับไป เขาจึงเดินเข้าไปเพื่อขอพบอีซองอุค แต่แม่ของเขาจำได้ว่าโดวอนคือคนที่พาซอคยองออกจากบ้านไปหลังจากที่พ่อเสียเมื่อสิบสองปีก่อน เพราะตอนนั้นเธอถูกแม่เลี้ยงทุบตีและอีซองอุคพยายามจะคุกคามทางเพศ เมื่อโดวอนพูดถึงเงินประกันชีวิตก้อนโต ที่แม่เลี้ยงของซอคยองได้รับหลังจากพ่อตาย เธอก็อ้างว่าใช้เลี้ยงดูอีซองอุคมาจนทุกวันนี้ โดวอนแปลกใจที่เห็นอีซองอุคไม่เหมือนเดิม แม่ของเขาจึงเล่าว่า เกิดอุบัติเหตุเมาแล้วขับจนหัวกระแทกกับเสาโทรศัพท์


โดวอนเข้าไปหาอีซองอุคซึ่งกำลังเล่นต่อรถไฟ เขาจึงยื่นลูกอมให้ เมื่อเห็นรูปที่โดวอนให้ดู อีซองอุคตอบว่าสถานีมูคยอง โดวอนจึงถามซองอุคหากเขาเคยเห็นคนลากกรเป๋าใบใหญ่หรือถือพลั่วขุดดิน ซองอุคไม่ตอบอะไร นอกจากพูดว่า “อันตราย กระจก ไฟจราจร หยุด” ขณะที่หยิบของเล่นเหล่านั้นออกมาวาง โดวอนเห็นภาพบนผนังห้อง ซึ่งซองอุควาดไว้ และมีคำว่า หยุด อันตราย และ บุกคยองรู จากนั้นซองอุคก็พูดอีกว่า "บุกคยองรู" รถไฟกำลังจะมา

จากนั้นโดวอนจึงไปถามตำรวจคนที่พบซองอุค เขาบอกว่าเห็นซองอุคกำลังฝังแมวที่ตายแล้ว ดึกแล้วขณะที่แม่ของซองอุคซ่อนบางอย่างไว้ในผนังบ้าน เธอเห็นซองอุคกำลังจะออกไปข้างนอก จึงถามว่าจะไปสถานีมูคยองอีกแล้วหรือ


อีจองมินที่แผนกนิติเวชบอกโดวอนว่า โรงงานเสื้อผ้าที่ล้มละลายเมื่อแปดปีก่อนและมีอีกบริษัทมารับช่วงต่อ ได้เปลี่ยนชื่อแบรนด์ใหม่ทั้งหมดตั้งแต่ตอนนั้น แต่เสื้อผ้าของเหยื่อยังเป็นแบรนด์เก่าซึ่งเพิ่งผลิดเมื่อปีที่แล้ว


โดวอนไปขอผลตรวจลายนิ้วมือของอีซองอุคจากนักสืบพัค แต่ว่าผลยังไม่ออกมา และเมื่อเขาเห็นรูปสถานที่เกิดเหตุซึ่งเหมือนกับตอนที่อีซองอุคประกอบของเล่นที่มีป้าย อันตราย กระจก ไฟจราจร และ หยุด เขาก็รีบออกไปที่สถานีมูคยองทันที เมื่อซอคยองรู้จากนักสืบพัคว่าอีซองอุคคือผู้ต้องสงสัย เธอจึงรีบขับรถตามโดวอนไป


โดวอนเดินตามหาป้ายต่างๆซึ่งอยู่ไม่ห่างกันมากนักและเป็นจุดที่พบโครงกระดูก ยกเว้นป้ายหยุด ทันใดนั้นเองอีจองมินก็โทรบอกเขาว่าผลการพิสูจน์ลายนิ้วมือ ตรงกับของอีซองอุคจริงๆ เมื่อโดวอนเจอป้ายหยุดแล้ว เขานึกได้ว่ายังเหลือ บุกคยองรู จึงโทรสั่งลูกน้องให้ตามหาสถานที่ชื่อบุกคยองรู เพราะเชื่อว่าต้องมีเหยื่อรายที่ห้าอยู่ที่นั่น


เมื่อซอคยองไปถึง โดวอนบอกว่าอีซองอุครู้ว่าเหยื่อแต่ละรายถูกฝังที่ไหน และผลตรวจลายนิ้วมือก็ตรงกันกับลายนิ้วมือบนกระเป๋า ซอคยองจึงเชื่อว่าอีซองอุคคือคนที่ฆ่าพ่อของเธอ เพราะทั้งเขาและแม่ฮุบเงินประกันชีวิตของพ่อ

จากปมในใจที่โดวอนเก็บไว้มาตลอด เขาจึงบอกว่าอีซองอุคไม่ใช่คนฆ่าพ่อของเธอและเป็นคนละคดีกัน ตอนนี้อีซองอุคกลายเป็นผู้พิการทางสมอง เขาเกรงว่าจะเป็นคดีที่เกิดขึ้นจากคนไม่สมประกอบ จึงต้องรีบจับอีซองอุคและหาสถานที่บุกคยองรูให้เจอ เมื่อซอคยองเงยหน้าขึ้นไปเห็นป้ายบุกคยองรูที่ผนังตึกร้างในสถานี พวกเขาจึงช่วยกันค้นหา

แม่ของซองอุคตื่นขึ้นมากลางดึก และยังไม่เห็นเขากลับมา ทันใดนั้นเองตำรวจก็มาเคาะประตูและขอพบซองอุค

ซอคยองและโดวอนแยกย้ายกันค้นหาศพที่ห้า
จนกระทั่งซอคยองไปพบศพผู้หญิงถูกยัดอยู่ในกระเป๋า
และตั๋วรถไฟตั้งแต่ปี 2014 หล่นอยู่ที่พื้น..

โดวอนได้ยินเสียงหวีดในหัว
และตอนนั้นเองเขาถูกซองอุคใช้พลั่วตีหัวจนสลบอยู่ที่รางรถไฟ

ซอคยองพยายามโทรหาโดวอนในขณะที่ซองอุคกำลังเดินมาที่เธอ

นาฬิกากลับมาเดินอีกครั้งในเวลา 21.35 น
เสียงสัญญาณที่กั้นทางรถไฟเปิดขึ้น
โดวอนที่ฟื้นขึ้นมาและประคองตัวเองลุกขึ้นนั่งและยกมือป้องแสงไฟ
จากขบวนรถที่กำลังวิ่งมาชนเขา